TULIPANY

Około stu gatunków tulipanów występuje w naturalnych stanowiskach – w większości w Azji Środkowej i na Bliskim Wschodzie.

Wszystkie tulipany kwitną wiosną i są podstawowym składnikiem wiosennych kompozycji. Wymagają słonecznych stanowisk, najlepiej na lekkim stoku lub podwyższonej rabacie, gdzie nie ma zagrożenia podtapiania roślin jesienią czy zimą. Gleba powinna być w miarę żyzna, piaszczysto-próchniczo-gliniasta, alkaliczna, głęboko spulchniona, latem obsychająca. Pod koniec wiosny, gdy zasychają liście i roślina przechodzi okres spoczynku najkorzystniej jest wykopać cebule i pozwolić im na trzymiesięczny spoczynek w suchym, zacienionym miejscu (altana, garaż). Jeśli pozostaną do następnego sezonu na tym samym miejscu należy zadbać o osuszenie podłoża. Często suche, gorące lato samo rozwiązuje ten problem. Można też obsiać lub obsadzić tulipanowe kwatery niskimi jednorocznymi roślinami, które nie wymagają częstego podlewania, a pobierają wodę z gleby. Będą ją osuszały. Poza tym przykryją puste miejsca i rabata nadal będzie wyglądać kolorowo. Propagowana czasem pojemnikowca uprawa tulipanów ma więcej wad niż zalet. Małe, płytkie, ciasne naczynia nie nadają się do tego celu. Cebule w zależności od pogody będą narażone albo na przesychanie, albo na nadmierną wilgotność. A zimną zalane wodą i skute lodem, mogą wymarznąć. Utrudnianie swobodnego rozwoju korzeni odbija się na przyroście masy cebuli i w efekcie końcowym na kwitnieniu. Aby rośliny nie odczuły niewoli musza to być duże i głębokie pojemniki. Najlepiej kosze o bardzo ażurowych ściankach. Potrzebna do nich będzie odpowiednia ilość ziemi, którą powinno się co rok wymieniać. Cebule sadzi się jesienią, lepiej późną niż zbyt wczesną.

Do setek, a może nawet tysięcy odmian tulipanów, co roku dochodzą nowe, o coraz bardziej wymyślnych formach i kolorach. Nawet jeżeli nie mamy dużego ogrodu, to zawsze znajdziemy w nim miejsce na tulipany.