Arundo trzcinowate

Pochodząca z południa Europy (basen Morza Śródziemnego) trzcinowata trawa, w warunkach naturalnych osiąga wysokość do pięciu metrów. W naszym klimacie niezupełnie trwała i nie dorasta do maksymalnych rozmiarów. Łodygi  młodych roślin, dość cienkie i niezbyt sztywne, u rozrośniętych kęp coraz grubsze, do trzech centymetrów średnicy i do trzech metrów wysokie. Odmiana Variegata dorasta przeważnie do dwóch metrów i ma długie do sześćdziesięciu centymetrów, szerokie do sześciu centymetrów, paskowane, biało-zielone liście. U odmiany Aureo-variegata zamiast białego jest kolor żółty. Później, długa i ciepłą jesienią, wyrastają szczytowe wiechy zielonkawych, podbarwionych brązowo kłosów.

Gatunek wytrzymuje dziesięciostopniowe mrozy. Odmiany są wrażliwsze i wymagają starannego zabezpieczenia na zimę. Łodygi można związać razem i podsypać wysoko korą lub suchym igliwiem, a na wierzch dodatkowo nałożyć grubą warstwę suchych liści i okryć całość folią. Warto do środka, między łodygi, wsadzić kilka gałązek jałowca, jako straszak na gryzonie. Ścinanie łodyg jesienią raczej nie jest wskazane, gdyż może się w nich gromadzić woda, dając początek procesom gnilnym. Wiosną, po przymrozkach, można zdemontować kopiec i nisko przyciąć łodygi. Dogodnym miejscem uprawy są słoneczne rabaty pod ścianami budynków, dające zaciszniejsze i cieplejsze stanowiska. Gleba powinna być dość żyzna, na bazie kompost liściowego i w sezonie wilgotna. Dysponując odpowiednim (chłodnym, ale bezmroźnym) miejscem na przechowanie, arundo można uprawiać w coraz większych donicach. Mnożenie z nasion możliwe, lecz  nas nie dojrzewają. Wiosną można podzielić karpę na mniejsze części lub ukorzenić w wodzie krótkie, ucięte w kolanku fragmenty łodygi.